Dag quince

Met tellen in het Spaans komen we toch verder dan 'oen' 'dos' 'tres' ondanks dat we in bungalow seis zitten... 

Vandaag Girona dus. Omdat we Girona inmiddels al drie keer eerder bezocht hebben zijn we nu op een later moment gegaan. Bovendien zit je met siësta waardoor er in die uren weinig te beleven is, behalve koffie drinken. Daarnaast doen we deze vakantie veel anders dan de jaren ervoor. De route naar Girona weten we intussen ook wel, hetzelfde geldt voor de route naar 'onze'parkeerplaats. Totdat je even bezig bent met rare weggebruikers. "Hé, dit stukje kan ik mij helemaal niet herinneren." "Ik ook niet." "Nou ja, toch elke 100 meter een afslag dan gaan we terug." 100 meter, 200 meter, 600 meter, 1000 meter..

Er was parkeerplek genoeg, dat was opvallend. Net zo opvallend; de gele strepen rond die plekken. Een klein bord gaf aan dat het alleen voor vergunninghouders bedoeld is. Gelukkig vonden we iets verder terug een plekje. Inmiddels was het bijna vijf voor twaalf. Dat werd aan poten om nog op tijd bij de winkeltjes te komen. Sommige winkeltjes hanteren eigen openingstijden, je kunt twee over twaalf nog voor een geopende deur komen te staan. 

Ons winkeltje was nog geopend genoeg tijd om nog even te oriënteren op wat we wilden kopen. Uiteraard moesten we wachten omdat het opgehaald moest worden. Alles gaat hier op de mañana manier. Eind goed al goed.

Onze eerste aankopen in Girona. Dat is traditie: in Girona een paar goede, bijzondere sigaren kopen. 

Aan de overkant was een tafel vrij bij een Ierse pub daar zijn we gaan zitten. Deze keer zijn we niet begonnen bij de eerste koffietent, waar we voorgaande jaren wel cappuccino dronken. De Ierse cappuccino smaakte aardig, nee geen Irish coffee! De sfeer hier is wel beter en leuker dan het vaste adres. Bovendien is de cappuccino mooi aangekleed.

Na de koffie nog een stukje doorgelopen. Girona is een mooie stad maar is slecht rolstoel toegankelijk dan wel slecht te berijden. Grote ruimtes tussen de straatstenen en heuvelachtig. Met wat extra medicijnen is het te doen. Dat is zelfs beter te doen dan een adres vinden om te eten, tenminste in één van de kleine straatjes of op de pleintjes. Bij het eerste terras was een stel ons net voor puur doordat wij bij de wezel stonden te kijken. Half uurtje wachten of langer. Doorgelopen naar het volgende terrasje waar een tafeltje vrij was. Nou, nou, wat een vriendelijk onthaal. Er werd duidelijk maar verre van vriendelijk duidelijk gemaakt dat het tafeltje gereserveerd was. We zijn niet in discussie gegaan. 

Uiteindelijk waren we van plan terug te gaan naar de grote straat met veel restaurants. Ineens was daar een klein terrasje dat er uitnodigend uitzag. Eerst maar eens wat drinken. Dat kregen we snel. Aan de rand van het terras stond een bord met het menu, een kaart hadden ze niet. De keuze is tapas 10 soorten of een 3-gangen menu met wijn en water voor 14 euro. Het was inmiddels hier ook twee voor twaalf. Gevraagd of we nog een hamburger konden bestellen. Nee, niet in het Nederlands gevraagd... "Sure, no problem" volgens de zoon. Dit was duidelijk een familiebedrijfje, mama in de keuken, zoon in de bediening en vader? Op het terras! Veelal de zoon aansturende dat tafel 'oen' weer iets wilde vragen, dat de gasten van tafel cinco bijgeschonken moest worden enz. 

Al snel kregen we onze hamburger met friet en zoals het normaal is in Spanje een fles mayonaise en een fles ketchup. Terwijl wij zaten te eten werd vader actief, tafels afruimen. Nee, niet de lege borden maar de plantjes en kaarsjes, vervolgens de kussentjes van de stoelen. Het gezin wilde duidelijk (op z'n Twents) noar hoes terwijl er nog twee Nederlanders zaten te eten. Lang blijven zitten zat er daardoor niet in, laat staan afsluiten met koffie. 

Op weg naar de auto zagen we dat ons koffie tentje nog geopend was! Whoop whoop! Helaas, de koffiemachine was al schoongemaakt. Dan maar terug zonder koffie. Gelukkig deed het koffiezetapparaat in de bungalow het nog wel... 

Hasta Mañana!